Casus van de week: 5 september 2020

Vanaf deze week starten we met de casus van de week. Hierin geven we voorbeelden van casussen waarmee wij als onafhankelijk cliëntondersteuner te maken krijgen. Zodat we jullie mee kunnen nemen in onze werkzaamheden en zodat we nog meer mensen kunnen bereiken, omdat het voor mensen soms lastig te begrijpen is waarvoor ze ons in kunnen schakelen.

De casus van deze week:
Een ongeruste moeder met een dochter van 11 jaar belt ons op.
Al jaren ontvangen ouders een PGB (persoonsgebonden budget) vanuit de jeugdwet om zelf de zorg in te kunnen zetten voor hun kind. Elk jaar moeten zij opnieuw die hulp aanvragen bij de gemeente. De hulp die niet veranderd, maar zelfs elk jaar meer wordt.
Elk jaar moeten zij verantwoorden waarom ze hulp nodig hebben. En nu zegt de gemeente: jullie moeten een WLZ (wet langdurige zorg) aanvraag doen.

De familie ziet door de bomen het bos niet meer. Wat is dat een WLZ? Wat houdt dat in? Wat zijn de voor-en nadelen? Kinderen komen toch niet zomaar in die WLZ? Mag de gemeente dat eisen? Hoe doe ik zo’n aanvraag? Wat heb ik nodig? Wat is voorliggend? En wat als de WLZ wordt afgewezen?

De onafhankelijk cliëntondersteuner kijkt in deze situatie met ouders mee. We zetten alles op een rijtje. Geven informatie en zetten alle mogelijkheden en de voor-en nadelen op papier. Ouders maken de keuze. Wij staan naast de ouders en ondersteunen hen daar waar nodig is. We bereiden belangrijke gesprekken voor en/of we bieden ondersteuning tijdens de gesprekken. We helpen mee met alle formulieren, we hebben een bemiddelende rol.

De steun van een onafhankelijk persoon is voor ouders erg waardevol en helpt hen in het maken van keuzes en hier de goede weg in te vinden.